Wat kan polyfonie ons leren over gemeenschapsvorming, en het uit elkaar vallen ervan? 

Polyfonie: twee of meer melodieën die zich samen een weg banen door de tijd. Het is een eeuwenoud staaltje muzikale magie, maar wat gebeurt er als de stemmen van positie wisselen? Of als de luisteraar een ander perspectief inneemt? Wat als de ene stem wordt uitvergroot en de andere achter de horizon verdwijnt?

In Polyphonies vloeien zeventien zangers samen tot een klanklandschap zonder rangorde. Nu eens zwermen de zangers samen, dan weer waaiert het collectief uit elkaar in kleinere formaties of losse partikels. Melodieën worden als estafettestokjes doorgegeven. Dirigent Kaspars Putniņš gidst het ensemble van het ene tijdperk en genre naar het andere; van de 14e-eeuwse Guillaume de Machaut naar hedendaagse componisten als Anna Clyne, Julia Wolfe en Kaija Saariaho.

De toeschouwer beweegt vrij door de open ruimte en bepaalt zelf waar en wanneer hij wil zitten, liggen of leunen. Elk van die keuzes brengt andere akoestische gevolgen met zich mee: elke individuele beweging – zowel fysiek als muzikaal – heeft een impact op het collectief.

Polyphonies is een nieuwe stap in het onderzoek van Aïda Gabriëls naar de beweeglijkheid van schijnbaar vastgeroeste werkelijkheden en wetmatigheden. Met Polyphonies ensceneert ze een gedachte-experiment over machtsdynamieken en gemeenschapsvorming, individu en collectief, gelijkwaardigheid en verschil. Hoe resoneren we met de ander? Hoe veranderen onze invloedssferen (ons)? Is het contrapunt van een samenleving omkeerbaar? Is polyfonie een utopie? 
 

Credits